Το Ασφαλιστικό Σύστημα στη χώρα μας διέπεται από την αρχή της προστασίας και της αλληλεγγύης των γενεών και έχει δημόσια αναδιανεμητικά χαρακτηριστικά. Με βάση αυτήτην αρχή οι εισφορές των σημερινών ενεργών ατόμων, των εργαζομένων,χρησιμοποιούνται για τη σταθερή και απρόσκοπτη χρηματοδότηση των σημερινώνσυντάξεων των συνταξιούχων.
Η μετάβαση όμως από το διανεμητικό δημόσιο σύστημα σε ένα άλλο σύστημα με
κεφαλαιοποιητικά χαρακτηριστικά και την ίδρυση ιδιωτικών ταμείων ή οργανισμών για την απονομή έστω και της επικουρικής σύνταξης, καταστρατηγεί αυτή την αρχή και μπορεί να οδηγήσειστη συρρίκνωση των συντάξεων ή και στον εκμηδενισμό τους.
Με την κεφαλαιοποίηση της επικουρικής σύνταξης (ατομικές μερίδες του ασφαλισμένου, κουμπαράς) ανακύπτουν προβλήματα ασφάλειας αλλά και προστασίας των εργαζομένων και των ασφαλισμένων, τα οποία βέβαια δεν παρατηρούνται στο δημόσιο διανεμητικό σύστημα. Ο πιο μεγάλος κίνδυνος προέρχεται από τη θεμελίωση της επικούρησης στην αβεβαιότητα και στον υψηλό κίνδυνο του χρηματιστηριακού «καζίνου».
Βέβαια, όταν το χρηματιστήριο πηγαίνει καλά, όσο ο «τζόγος» ανεβαίνει, πολλοί θα είναι ευχαριστημένοι. Το δράμα όμως για τους ασφαλισμένους αρχίζει στις περιπτώσεις ραγδαίας πτώσης του και της χρεωκοπίας των ασφαλιστικών εταιρειών, όπως συνέβη με την Ασφαλιστική Αμερικανική Enron που διαλύθηκαν τα κεφαλαιοποιημένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα.
Σχετικά με την ιδιωτικοποίηση γενικά της κοινωνικής ασφάλισης, είναι χρήσιμο να
αναφερθούμε περιληπτικά στο άρθρο του νομπελίστα καθηγητή οικονομικών στο
Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Αμερικής, Τζόζεφ Στίγκλιτς, με τίτλο: «Ο Μπους παίζει με τις συντάξεις» (εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 19-20 Φεβρουαρίου 2005) στο οποίο προειδοποιεί ότι: «Η ιδιωτικοποίηση του συστήματος δε λύνει το πρόβλημα, το χρηματιστήριο δεν προσφέρει εγγυημένες αποδόσεις και ότι αν όλα πάνε καλά στις αγορές, οι αποδόσεις θα είναι υψηλότερες μόνο επειδή η ανάληψη του επενδυτικού κινδύνου θα είναι υψηλότερη. Τίποτε δεν είναι τσάμπα στα οικονομικά. Ακόμη και αν κάποιος πιστεύει πραγματικά ότι υπάρχουν πράγματα στα οικονομικά που προσφέρονται δωρεάν, πάλι δεν υπάρχει λόγος να πραγματοποιηθεί η ιδιωτικοποίηση. Η κυβέρνηση μπορεί να κερδίσει από τις επιπλέον αποδόσεις επενδύοντας τα δικά της κεφάλαια στο χρηματιστήριο. Η ιδιωτικοποίηση δεν θα
πετύχει τίποτε άλλο παρά να κάνει χειρότερα τα πράγματα…»
Αλλά και ο καθηγητής Σάββας Ρομπόλης, ειδικός στην Κοινωνική Ασφάλιση, υποστηρίζει ότι το σύστημα της ιδιωτικής ασφάλισης στηρίζεται στις χρηματοπιστωτικές αγορές: «Ο κάθε ασφαλισμένος τα χρήματα που θα καταθέτει για την ασφάλισή του, θα είναι τοποθετημένα σε ατομικές μερίδες και αποδίδονται στον ασφαλισμένο σε συγκεκριμένο χρόνο. η μετατροπή του διανεμητικού συστήματος σε κεφαλαιοποιητικό θα αποβεί προς όφελος των ιδιωτικών ασφαλιστικών επιχειρήσεων μέσω του ποσοστού αναπλήρωσης των συνταξιοδοτικών παροχών….».
Στις χώρες που εφαρμόστηκε ιδιωτική επικούρηση, όπως αναφέρει ο καθηγητής Σ.
Ρομπόλης, Ουγγαρία 1998, Πολωνία 1999, Λετονία 2001, Εσθονία 2002, Λιθουανία 2004, Σλοβενία 2005, Ρουμανία 2008 και Βουλγαρία 2002 αυτή αποτελεί παρελθόν.
Ακριβώς όπως στη Λατινική Αμερική που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά η ιδιωτικοποίηση τουσυστήματος (Χιλή, περίοδος Πινοσέτ) τα αποτελέσματά της ήταν ασύμφορα για τους συνταξιούχους, ήταν οδυνηρά. Γι’ αυτό μετά το 2008 επανήλθαν στο αναδιανεμητικό σύστημα, με συνέπεια οι κρατικοί προϋπολογισμοί να υποστούν μεγάλο κόστος….».
